زنبیل پر از ترانه در دستش بود          یک نامه عاشقانه در دستش بود

ختم صلوات داشت باران انگار          تسبیح هزار دانه در دستش بود

چون رود رها شدی روان و سرمست          دریا نم نم به موج هایت پیوست

باران دارد به سمت تو می آید          هر قطره گرفته است چتری در دست

هم پهلوی فاطمه شکسته است هنوز         هم دست علی ز پشت بسته است هنوز

دارند هنوز خیمه ها می سوزند          زینب به امید تو نشسته است هنوز

درسی که مرور می کنی عاشوراست          هر جا که عبور می کنی عاشوراست

ای وارث زخم های هفتادو دو تن          روزی که ظهور می کنی عاشوراست

آقا تو که خوب می توانی ما را           از این همه غربت برهانی مارا

لای کلمات ندبه پنهان شده ایم          تا اینکه بیایی و بخوانی مارا

ای اصل امید، بیم ها را دریاب          بابای همه یتیم ها را دریاب

هر چند خدا خودش کریم است اما         لطفی کن و یاکریم ها را دریاب

با امدنت دل مرا دریا کن          این سوخته را جزیره خضرا کن

آقا تو مگر نه اینکه دنبال منی          من گم شده ام بیا مرا پیدا کن

هر چند که بیمار تو هستیم همه          دیوانه ی دیدار تو هستیم همه

بین خودمان بماند آقا، عمریست          انگار طلبکار تو هستیم همه

از شنبه درون خود تلمبار شدیم          تا آخر پنجشنبه تکرار شدیم

خیر سرمان منتظر دیداریم               جمعه شد و لنگ ظهر بیدار شدیم

فریاد حسین را شنیدیم همه           از کوفه به سوی او دویدیم همه

رفتیم به کربلا ولی برگشتیم            از شمر امان نامه خریدیم همه

هم چاه، سر راه تو باید بکنیم         هم اینکه از انتظار تو دم بزنیم

این نامه چندم است که می خوانی         داریم رکورد کوفه را می شکنیم