نازم به شهر یثرب و آب و هوایش             به به به خاک مشک خیز و جانفزایش

شهرى که نامش شهره آفاق گشته        خاکى که دلها مى زند پر در هوایش

شهرى که با آغوش باز و سرفرازى           شد بوسه گاه پاى ختم الانبیایش

در اینچنین شهرى که خاک پاک آن را         روح الامین بر دیده کرده توتیایش

آمد بدنیا آنکه تا روز قیامت                      قد قامت ما هست باقى از بقایش

آمد بدنیا آنکه حق در عالم زر                   خشنود شد از گفتن قالوا بلایش

آمد بدنیا آنکه با مادر سخن گفت             قبل از ولادت از قیام کربلایش

آمد بدنیا آنکه ختم الانبیا گفت                 او از من است و من از او جانم فدایش

آمد بدنیا سینه چاک سنگر عشق            خون خدائى که خدا شد خون بهایش

آدم به جنت مى زند از عشق او دم          سیلاب خون از دیده مى ریزد برایش

سعى صفا و مروه مى گردد فراموش        از لذت جان پرور سعى صفایش

گفته است ختم المرسلین فلک نجاتش      بهر هدایت خوانده مصباح الهدایش

هیهات من الذله اش سر خط عزت           پیغام حق الدوله اش شرط ولایش

در خط تسلیم و رضا بود و نبودش             مرضى ذات حق بود جلب رضایش

ارزد به کل ماسورا یک تار مویش              خوانم سواى ما سوا در ماسوایش

گردد قیامت قائم از شور قیامش              بهر شفاعت کردن روز جزایش

از خون او شد مزرع دین ابیارى                 باشد به جا خوانى اگر خون خدایش

از نهضت او کاخ ذلت زیرو رو شد               وز همت او یافت قرآن محتوایش

افلاکیان دردى کشان چشم مستش        لاهوتیان جان بر کف جام بلایش

ناسوتیان سوداگر بازار گرمش                 عاشوریان روزى خور خوان عطایش

آمد حسینى کز شکوه انقلابش               هستى بود پاینده در زیر لوایش

آمد حسینى تا به ناى بینوایآن                 برگ و نوا بخشد نواى نینوایش

آمد حسینى تا زند "ژولیده" از دل             صبح و مساء پر در هواى کربلایش

شاعر : ژولیده نیشابورى