دل افســــرده ام با غــم قــــرین  اســــت                  که در فکر جواد العارفیـــــن اســــــت

چــرا غمگیــــن در این عالــم   نبـاشــم                   پریشان قلب ختم المرسلیـــــن اســــت

شــد از زهر جفــــا و کینــه  مسمـــــوم                   جهان از ماتمش با غم قــــرین اســـت

بــه هنگــام شبــاب ، از کـیـــد  دشمــن                  خزان ،  گلزار سلطان مبیـــــن اســـــت

میـــان حــــجـــــره در بســـتــه  بــــراو                   زاهش ، لرزه بر عرش بریــن اســــت

غبار غـــم نشســتــــه بــــر رخ  مـــــاه                   گه قتل شـــه دنیــــــا و دیـــن اســــــت

لبــش عطشان و جانـش بر لبــــش  بود                  چنان جدش که دریا افریــــــن اســـــت

هنــــوزم در تمــــام کــــون ،  قطــــــره                   بپا شور عـزا در شهر دیــــن  اســـــت

دارم دلی دریای خون از ظلــــــم و عــــــدوان            بهر بصر ، از درد و قسمــت کــــرده طغــــــیان

مرغ دلم را کــــــــرده صیـــــــادی نشــــــــانه            می سوزم و می ســــــازم از دســــت زمانــــــــه

بر دام محنت ، مبتلا شـــد مــــــــرغ جانــــــم             دیگــــر نمــــــانده طاقــــــــت و تاب و توانـــــــم

در ماتم  فرزنـــــــد سلطــــــــان خراســــــــان             یعنی جواد ، ابن الرضـــا ، محبــــــوب جانــــان

شا هی که رویش قبله اهــــل وفـــــا بــــــــود             هم کان علم و حلــــــم وهم بحــــــــر عطـــــا بود

ان تالی قران ، ولــــــی حـــــــــی سرمــــــــد              کشــــــاف اهل نهـــــــــان ، مــــــــرات  احمـــــد

از بهر قتـــل مقتــــــــــدای ربــــع مسکـــــون             پنجه به خونش کرده رنگین دخـــت مامــــــــــون

یارب ، شد از زهر جفا قلبـــــــش پریشـــــان             افسرده خاطر شـــــد عزیـــــز حــــــی سبحــــــان

زهر ستم بر قلب محزونــش اثــــــر کــــــــرد             خون جگر جاری ز مژگـــان بصــــــــر کـــــــــرد

هر لحظه او می گفت در ســــــوز و گــــدازم              من سوختم از تشنگی ، یارب ، چــــه ســــــــازم

جاری ز جوی دیده ام ، سیـلاب خون اســـت              درد و غم و اندوه من ، از حد فـــــزون اســـــــت

در را برویش بستـــه ان شـــــوم ستمگــــــر              با لعل عطــشان داده جـــــان سبــــــط پیمبـــــــــر

چون کهــــــربا گشتــــــــه جمــــال دلربایــش             گشته کمــــان از بار غــــــم ، قــــــــد رسایــــــش

در نوجوانی ، گلشن عمــــرش خــزان شــــد              حیران و مفتون از غمــش ، پیر و جوان شـــــــد

چون جد مظلومش حسین،لب تشنـه جان داد              جان را به راه حی سبحــــــــان ، ارمغــــــــان داد

از دود اهـش ، نیلگــــــون روی فلـــک شــــد             حال دگرگون ، خاطر جـــــــن و ملــــــــک شــــــــد

گراز تنش ، از زهر کین ، تاب و توان رفـــت            جسم حسین ، عـریان و راســــش بر سنان رفـــت

از خون شــــــریان حسیــــــن و نوجوانــــان             رنگین شــده صحــــــرا و روی مهـــــــر تابـــــان

ام المصائب ، دختــــــر زهــــــرای اطهـــــــر             بگرفــت در بر ، همچــــو جان  ، جســــم بـــــرادر

گفتا برادر جان ، تویـی نـــــــور دو عینــــــم             ای سر بریـــــده از قـــــفا ، بیکــــــس حسینــــــــم

برخیز و فکر زینــــب دور از وطــــــن کــــن              یـاد از غـــــزالان حرم ، فخــــــر زمــــــــن کـــــن

جسم لطیفت همچو مصحــف گشتــــه اوراق              در دامــــن صحــــــرا و بر مــــــــرات خـــــــــلاق

من ذاکر و مــــــــداح سلطــــــــان عبـــــــادم              یک قطــــــــره از دریـــــای احســــــان جــــــــوادم

دلم انگاری گرفته... قد بغض یا کریما

عصر جمعه

 توی ایون

می شینم مثل قدیما

 تو دلم میگم آقا جون

تو مرادی من مریدم !

من به اندازه ی وسعم ، طعم عشقتو چشیدم ...

کاشکی از قطره ی اشکت کمی آبرو بگیرم

یعنی تو چشمه ی چشمات با نگات وضو بگیرم

برای لحظه ی دیدار

 از قدیما نقشه داشتم

یه دونه هدیه ی ناچیز

واسه تو کنار گذاشتم

یادمه یکی بهم گفت : هر کسی تنهاست تو دنیا ...

یه دونه نامه ی خوش خط بنویسه واسه ی آقا

کاغذ نامه رو بعدش

 توی رودخونه بریزه

 بنویسه واسه  مولاش

خوب با اینکه چند روزی از میلاد امام رضا(ع) میگذره ولی شعر قشنگیه حیفم اومد ننویسم.

ای حرم محترمت کعبه عاشقان رضا

صحن و سرای مرقدت رونق آسمان رضا

گنبدو بارگاه تو قبله شیعیان رضا

گوشه هر رواق تو کلبه عارفان رضا

کبوتری غریبه ام تو آب و دونه ام بده   بروی گنبد طلا تو آشیونه ام بده

شبی یاد جنون آباد کردم

علی موسی الرضا را یاد کردم

میان بی کسی های شبانه

هوای صحن گوهر شاد کردم

طنابی از دلم بر دیده بستم

دخیل پنجره فولاد کردم

غبار آستان تو ضیاء دیده ها رضا

نمیز آب حوض تو به هر مرض شفا رضا

هر آنکه شد جدا زتو رهش ره تباهی است

گدایی سرای تو مقام پادشاهی است

آقاصدام بزن دلم تنگه برای مشهدت   تا که بشم زائر اون صحن و سرا و مرقدت

اگر درد داری دوا می کنم        بیا حاجتت را روا می کنم

تو از من گریزانی و باز هم        تو را بنده خود صدا می کنم

اگر چه ز تو ناراضیم                ولی باز تو را از خود رضا می کنم

تو با من کنی قهر و من آشتی   تو کردی خطا من عطامی کنم

تورا خواندم اکنون که باز آمدی    کجا دست خالی رها می کنم

تو مستوجب آتش دوزخی         من از اشک چشمت حیامی کنم

جواب تورا گر نگویم جفاست       کجا من به عبدم جفا می کنم

ز آلودگی تا که پاکت کنم           تو را عاشق کربلا می کنم

به یک یاحسین به یک قطره اشک  ز آلودگی ها پاکت می کنم        

دلشوره امانمان نمی دهد، پیشتروقتی که شهر بوی خاک باران خورده میدهد. باران آنقدر تند میزند که گویی می خواهد تمام سیاهیهای روزگار را با خود ببرد.این انتظار چه اضطرابی به دامن جان ما انداخته...

اما ما که ادعا می کنیم حوالی نفس های تو نفس می کشیم خیلی دوست داریم عطر تو لابه لای حرفهایمان نه، در جانمان جاری شود ، نمیشود.

آه از این ثانیه های بی قرار . ما زبان عشق را نمی فهمیم اما کاش میدانستیم تا آفتاب چقدرمانده است...

اومدم تا ببینم لحظه عاشق شدنو          به دلم افتاده بود صدا زدین آقا منو

دل تنهامو اوردم با یه دنیا دل خوشی     کمتر از آهو که نیستم میشه ضامنم بشی

اومدم همسایه های پاپرت رو دون بدم    دلمو رو دست بگیرم تا بهت نشون بدم

روبروی گنبدت سجده کنم ، سلام بدم     خسته نیستم اگه من از راه دوری اومدم

بگم آفتابی و عاشقم درست مثل جنون      با همون لهجه دریایی که می دونی تو خوب

روبروت بی اختیار ، دوباره زانو بزنم      میون گریه بگم، غریب و دربدر منم

تو رو شاهد بگیرم ، که با خدا حرف بزنی    می دونم که دست رد باز به سینم نمی زنی

می دونم شفاعت بی منتت زبون زده         به همین امید دلم به مشهد تو اومده

که اسمت با همه نقاره ها روی رواست     همه صحن طلات ردپای فرشته هاست

با دست خالی هیچکسی از در خونت نمی ره   یا رضا رضا می گم ، تا قلبم آروم بگیره