اشک معصوم تو را می خواند

دل مهموم تو را می خواند

همه گویند بیا مهدی جان

بشنو ناله ما مهدی جان

خون رخسار رسول دو سرا

فرق بشکافته شیر خدا

ناله های شب تار زهرا

پرچم سرخ شه کرب و بلا

همه گویند بیا مهدی جان

بشنو ناله ما مهدی جان

من از اشکی میریزد ز چشم یار می ترسم

از آن روزی که اربابم شود بیمار می ترسم

همه ماندیم در جهلی شیبه عهد دقیانوس

من از خوابیدن یاران درون غار می ترسم

رها کن صحبت یعقوب و کوری و غم فرزند

من از گرداندن یوسف سر بازار می ترسم

سحر شد آمده خورشید، اما آسمان ابریست

من از بی مهری این ابرهای تار می ترسم

شده کار حبیب من سحرها بهر من توبه

ز آه دردناک بعد استغفار می ترسم

تمام عمر خود را نوکر این خاندان خواندم

از آن روزی که این منصب کند انکار می ترسم

حبیبم داده پیغامم بیا دارویت آمادست

از آن شرمی که دارم از رخ عطار می ترسم

دلم بشکسته از دستم، که ای دلدار رحمی کن

من از نفرین و از عاق پدر بسیار می ترسم

بوقت ترس و تنهایی تو هستی تکیه گاه من

مرا تنها میان قبر خود مگذار می ترسم

همه گویند این جمعه بیا ، اما درنگی کن

از اینکه باز عاشورا شود تکرار می ترسم

عشق را افسانه کـردی یاحسین(ع) عقــل را دیــوانــه کـــردی یاحسین(ع)

در ره مـعبودی بی همتای خویش همــتی مــردانـه کــردی یاحسین(ع)

تـــــا قیــــامـــت در دل اهـــــل ولا مـنزل و کـاشانــه کــردی یاحسین(ع)

گــــرد شمــع بــی زوال خویشتن عــالمی پـــروانـه کــردی یاحسین(ع)

جان و مـال و هستی خود را فـدا در ره جـــانـــانـــه کــردی یاحسین(ع)

جـرعه نـوشان «مـی توحیــد» را سرخوش از پیمانه کردی یاحسین(ع)

خویشتن را بـهـر صحبـای شهـود سـاقی مــیخانه کـــردی یاحسین(ع)

کـــاکل اکبــــر بــه هنـــگام وداع از مـحبت شانـــه کــردی یاحسین(ع)

اصغــر شیریـن زبـانت را چو گــل هـدیــــه جـانـانـه کــردی یاحسین(ع)

الــعطش گــویـان طفلان از قفــا گـوش کـــردی یا نکــردی یاحسین(ع)

از بــــرای شــامیــــان بـی وفـــا گنـــج در ویـرانـه کـــردی یاحسین(ع)

ذکــر یـــارب یـــارب انـدر قتلــگاه بـا خدا مـستانـه کـــردی یاحسین(ع)

عــالمی را در عـــزای خویشتـن تـا ابــد غمــخانه کـــردی یاحسین(ع)

در فــراقت «خــرم» دلخستـه را اُستن حنانه کــردی یاحسین(ع)

میرزا علی اکبر خرم قزوینی