من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی(ندانستم=توقع نداشتن)

عهد نابستن از آن بین که ببندی و نپایی

گر بیایی دهمد جان گر نیایی کشدم غم

من که باید بمیرم چه بیایی چه نیایی

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که دگر غم برود چون تو بیایی

شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن

تا که پروانه نداند که تو در خانه مایی

دل عاشق به پیغامی بسازه

خمارآلوده با جامی بسازه

مرا کیفیت چشم تو کافیست

ریاضت کش به بادامی بسازه

اگه روی تو بینم ما چه می شه

از آقایی تو که کم نمی شه

دو چشمونت پیاله پر ز می بی

دو زلفونت خراج ملک ری بی

همی وعده کنی امروز و فردا

ندونم ما که فردای تو که بی

باور نکن تنهاییت را

من در تو پنهانم تو در من

از من به من نزدیکتر تو

از تو به تو نزدیکتر من

                         باور نکن تنهاییت را

                        تا یک دل و یک درد داری

                       تا در عبور از کوچه عشق

                      بر دوش هم سر می گذارید

دل تاب تنهایی ندارد

باور نکن تنهاییت را

هر جای این دنیا که باشی

من با توام تنهای تنها

                        من با توام هر جا که هستی

                       حتی اگر باهم نباشیم

                      حتی اگر یک لحظه، یک روز

                     با هم در این عالم نباشیم

این خانه را بگذار و بگذر

با من بیا تا کعبه دل

باور نکن تنهاییت را

من با توام منزل به منزل

عشق را افسانه کردی یا حسین     عقل را دیوانه کردی یا حسین

در ره معبود بی همتای خویش       همتی مردانه کردی یا حسین

تا قیامت در دل اهل ولا            منزل و کاشانه کردی یا حسین

گرد شمع بی زوال خویشتن        عالمی پروانه کردی یا حسین

جان و مال و هستی خود را فدا     در ره جانانه کردی یا حسین

جرعه نوشان می توحید را    سرخوش از پیمانه کردی یا حسین

خویشتن را بهر صهبای شهود        ساقی میخانه کردی یا حسین

کاکل اکبر به هنگام وداع           از محبت شانه کردی یا حسین

اصغر شیرین زبانت را چوگل        هدیه جانانه کردی یا حسین

العطش گویان طفلان از قفا       گوش کردی یا نکردی یا حسین

از برای شامیان بی وفا              گنج در ویرانه کردی یا حسین

ذکر یارب یارب اندر قتگاه        با خدا مستانه کردی یا حسین

عالمی را در عزای خویشتن        تا ابد غمخانه کردی یا حسین

در فراقت "خرم" دلخسته را          استن حنانه کردی یا حسین

ای همه حرف مرا خاتمه  

مظهر احساس خدا فاطمه

آنکه توگل همدم او می شوی

نیستش از دوزخ و غم واهمه

چشمه بسوی تو روان میشود

رود کند نام تورا زمزمه

درد تو داغی شده بر میخ و در

داغ تو آتش زده بر علقمه

روز جزا کن تو شفاعت مرا

فاطمه ای فاطمه ای فاطمه.... 

زنده جاوید کیست ، کشته شمشیر دوست

کاب حیات قلوب در دم شمشیر اوست

گر بشکافی هنوز خاک شهیدان عشق

آید از آن کشتگان زمزمه دوست دوست

آنکه هلاکش نمود ساعد سیمین یار

باز به آن ساعدش کشته شدن آرزوست

بنده یزدان شناس موت و حیاتش یکیست

زانکه به نور خداش پرورش طبع و خوست

غیر خدا باطل است در نظر اهل حق

دعوی(انی انا)کاشف توحید هوست

آن شجری را که حق بهر ثمر پرورید

بانگ انا الحق زند تا ابد از مغز و پوست

دل چو ز خود غافل است عارف بالله نیست

بر لب جو سالها تشنه لب و آب جوست

گوش دل مومن است سامع صوت خدا

گرچه ز آواز خلق ملک پر از های و هوست

هر که ز کوی مجاز پا به حقیقت نهاد

بر سرش از روزگار مخمصه تو به توست

عاشق وارسته را با سر و سامان چه کار

قصه ناموس و عشق صحبت سنگ و سبوست

عاشق دیدار دوست اوست که همچو حسین

زردی رخسار او سرخ ز خون گلوست

هر که چو او پا نهاد بر سر میدان عشق

بی سر و سامان سرش در خم چوگان چو گوست

دوست به شمشیر اگر پاره کند پیکرش

منت شمشیر دوست بر بدنش مو به موست

گر به اسیری برند عترت او دشمنان

هر چه ز دشمن بر او دوست پسندد نکوست

تا بتوانی فؤاد در غم او گریه کن

بر تو از این آبرو نزد خدا آبروست

تمام عمر خطا کردم و عطا کردی

چه ها ز بنده خود دیدی و چه ها کردی

هزار مرتبه دیدی که توبه بشکستم

دوباره بر روی من باب توبه وا کردی

من از تو جانب دوزخ فرار می کردم

تو لحظه لحظه مرا نزد خود صدا کردی

تو با تمام بزرگی ز بس کریم هستی

مرا ز کودکیم با خود آشنا کردی

به جای آنکه من از تو رضا کنم خود را

تو لطف کردی و از خود مرا رضا کردی

تو ناله من دلخسته را اثر دادی

تو حاجت من آلوده را روا کردی

تو زودتر به من اعلان آشتی کردی

تو پیش تر کرم از لحظه دعا کردی

ز پادشاه نیاید به عزتت سوگند

کرامتی که تو در حق این گدا کردی

از اینکه این همه دل بر تو بسته ام دانم

که باز در دل هر جاییم تو جا کردی

سرشک دیده و قلب شکسته ام گوید

ز من گذشتی و از آتشم رها کردی

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش 

بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال

مرغ زیرک گر به دام افتد تحمل بایدش

رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار

کار ملک است آن که تدبیر و تأمل بایدش

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست

رهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

با چنین زلف و رخش بادا نظر بازی حرام

هر که روی یاسمین و جعد و کاکل بایدش

نازها زان نرگس مستانه اش باید کشید

این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش

ساقیا در گردش و ساغر تعلل تا به چند

دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش

کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود

عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش

چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی        چه بغض ها که در گلو رسوب شد نیامدی

خلیل آتشین سخن ! تبر به دوش بت شکن             خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی

برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم نه             ولی برای عده ای چه خوب شد نیامدی

تمام طول هفته را در انتظار جمعه ام                  دوباره صبح، ظهر، نه ! غروب شد نیامدی

چه انتظار عجیبی....!

                                      تو بین منتظران هم

عزیز من چه غریبی

                             عجیب تر که چه آسان

ندیدنت شده عادت

                           چه کودکانه سپردیم

دل به بازی قسمت

                          چه بیخیال نشسته ایم! چه کوششی، چه وفایی...؟!

فقط نشسته ایم و گفته ایم :

                                              خدا کند که بیایی.

گر چه در هر روز و شب می خوانمت                        آشنای خویشتن می دانمت

باز خود را در گناه انداختم                                     بین خود با تو حجابی ساختم

ظاهرا خود را محب ات خوانده ام            با گناه اما تو را رنجانده ام

این هیاهو از ارادت نیست نیست           از تو گفتن غیر عادت نیست نیست

خلق می گویند محو او شده                  اما دست من آقا پیش تو رو شده

وای بر من انتظارم از تو چیست          العجل هایم دروغی بیش نیست

در حصار این ریا دل بسته ام             دیگر از این عادت خود خسته ام

نه لوح و نه قلم بود نه ارض و نه سما بود       خدا بود و علی بود علی بود و خدا بود

نه حرف تو  و من بود نه ذکر من و ما بود        علی بود و علی بود که پیش از من و ما بود

علی بود و قدم بود علی بود و عدم بود         علی بود و ولایت علی بود و ولا بود

نه حور و نه ملک بود نه عرش و نه فلک بود     علی حمد به لب داشت علی گرم ثنا بود

علی پیر سرافیل علی مرشد جبریل            از او عقده گشا بود بر این راهنما بود 

علی در شب بعثت ز توفیق و ز رفعت           هم آغوش محمد(ص) به دامان حرا بود

علی همدم عیسی به هنگام دمیدن           علی یاور موسی به اعجاز عصا بود

علی پایه تکبیر علی آیه تطهیر                   علی سبع مثانی علی نقطه (با) بود

علی کوثر قرآن علی یوسف و طاها             علی قدر و علی بدر و علی شمس و ضحی بود

نگویم تو خدایی ولی فاش بگویم                که حاجات همه خلق بدست تو روا بود

نگویم تو خدایی ولی در کف حکمت            زمین بود و زمان بود قدر بود و قضا بود

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

فارغ از خود شدم کوس انا الحق بزدم

همچو منصور خریدار سر دار شدم

غم دلدار فکندست به جانم ، شرری

که به جان امدم و شهره بازار شدم

در میخانه گشایید به رویم ، شب و روز

که من از مسجد و از مدرسه ، بیزار شدم

جامه زهد و ربا کندم و بر تن کردم

خرقه پیر خراباتی و هشیار شدم

واعظ شهر که از پند خود آزارم داد

از دم رند می آلود مددکار شدم

بگذارید که از بتکده یادی بکنم

من که با دست بت میکده ، بیمار شدم