2 - مجالست با ابرار و صلحا

پیغمبر اکرم‏صلى الله علیه وآله وسلم در فرمایشات خود دوستان و یاران خود را در مورد مصاحبت و مجالست راهنمایى و ارشاد نموده‏اند و به آنان تأکید فرموده‏اند که همنشینان خود را از میان افراد پرهیزکار و مؤمن انتخاب نمایند و از مجالست با افراد دنیاپرست و بى‏هدف پرهیز کنند. در سفارش مفصّلى که آن حضرت به عبداللَّه بن مسعود نموده‏اند، این چنین فرموده‏اند:

یَابْنَ مَسْعُودِ فَلْیَکنْ جُلَساؤُک الْاَبْرارَ وَاِخْوانُک الْاَتْقِیاءَ وَالزُّهَّادَ، لِاَنَّ اللَّهَ تَعالى قالَ فی کتابِهِ: «اَلْاَخِلاَّءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ اِلَّا الْمُتَّقینَ «(6).(7)

اى پسر مسعود، همنشینان تو باید افراد نیک باشند و برادران تو باید اشخاص متقى و زاهد باشند؛ زیرا خداوند در قرآن فرموده است: در آن روز (روز قیامت) دوستان، بعضى با بعضى دیگر دشمن هستند، مگر پرهیزکاران.

همان بزرگوار در وصیّتى که به اباذر نموده‏اند، فرموده‏اند:

یا اَباذَرِّ لاتُصاحِبْ اِلاَّ مُؤْمِناً.(8) ؛ اى اباذر هم سخن براى خود انتخاب مکن، مگر فرد مؤمن را.

زیرا شیرینى زندگى، همنشین بودن با اولیاء خدا و مردان خودساخته است. در گفتارى حیاتبخش حضرت امیرالمؤمنین‏علیه السلام به پیغمبر اکرم‏صلى الله علیه وآله وسلم مى‏گویند:

هَلْ اُحِبُّ الْحَیاةَ اِلاَّ لِخِدْمَتِک وَالتَّصَرُّفِ بَیْنَ اَمْرِک وَنَهْیِک وَلِمَحَبَّةِ اَوْلِیائِک.(9)

آیا زندگى را دوست دارم؛ جز براى خدمت تو و اطاعت امر و نهى تو و براى محبّت دوستان تو؟!

ارزش زندگى و ماندن در جهانى که همه‏اش رنج است، به خاطر وجود اولیاء خدا و مردان خودساخته‏اى است که در دنیا به سر مى‏برند. وگر نه، همان گونه که دنیا در نظر حضرت امیرالمؤمنین‏علیه السلام بى‏ارزش مى‏باشد، زندگى در آن نیز بى‏ارزش، رنج آور و ناراحت کننده است. بنابراین تنها وجود مردان خداست که مردان خدا را به زندگى در دنیا - نه خود دنیا و زر و زیور آن - علاقه‏مند مى‏سازند.

بنابراین آنچه که زندگى در دنیا را براى مردان خدا شیرین مى‏کند، وجود اولیاءاللَّه و افراد خودساخته‏اى است که برخوردِ با آنان، یاد خدا و اهل بیت‏علیهم السلام را در دل انسان زنده مى‏کند. این است شیرینى و شادى و نشاط زندگى در دنیا براى شخصیّتهایى که دنیا را فروخ.  ته‏اند