88/9/11
3:23 ع
السلام علی الامام الهمام النور النیر، کهف التقی و علم الهدای الامام بالحق علی بن محمد النقی الهادی و رحمه الله و برکاته
حضرت امام هادی (ع) دهمین وصی و جانشین پیامبر اسلام(ص) در 15 ذیحجه سال 212 هجری قمری در محلی به نام صریا، در حومه مدینه جهان خاکی را بانور ولادت خود منور و معطر ساخت.
زیارت جامعه کبیره معروفترین اثر ماندگار از امام هادی (ع) است که در ا ن امامان معصوم با عالی ترین و والاترین اسما و مشخصات و اوصاف معرفی شده اند.
امام هادی (ع) در این زیارت که با ادبیاتی متین و بی نظیر بیان شده است، یک دوره کامل خداشناسی و دین شناسی ، از طریق شناخت امامت را تعلیم فرموده اند.
زیارت جامعه کبیره دایره المعارف جامعی است درباره معارف و معالم دین ، که باید حتما و الزاما از طریق امامت صورت پذیرد والا انسان نسبت به مبدا یعنی خداشناسی هم غافل و ناآگاه خواهد ماند. برای تعلیم و تصحیح عقاید به مردم آموزش داده شد.فرازهای محیرالعقول و مالامال از اصالت و حقیقت این زیارت ، خبر از تلاش دور از مصلحت های سازشگرانه امام (ع) می دهد.
بزرگان ما و امام عصر ارواحنا نیز مداومت بر قرائت روزانه این زیارت سفارش می فرمایند.
88/9/10
1:20 ع
شخصیت ممتاز جهان است علی
حاکم به زمین و آسمان است علی
در روز غدیر خم پیمبر فرمود
مولای به من چو انس و جان است علی
عمری به جهان علی فداکاری کرد
شب تا به سحر زخوف حق زاری کرد
در محضر حق به کوری چشم عدو
شش دانگ بهشت را خریداری کرد
آدم نه به گندم جنان راغب بود
شوق دگرش بر دل و جان غالب بود
می خواست که از بهشت آید به نجف
مقصود علی ابن ابیطالب بود
از عین علی عیون ما بینا شد
وز لام علی لسان ما گویا شد
در یای علی نور خدا می بینم
زان نورمحمد وعلی پیدا شد
88/9/10
1:1 ع
88/9/8
3:28 ع
88/9/4
9:57 ص
« السلام علیک یا باقر العلوم (ع) »
بین نماز ، وقت دعا گریه می کنی
با هر بهانه در همه جا گریه می کنی
در التهاب آهِ خودت آب می شوی
می سوزی و بدون صدا گریه می کنی
هر چند زهر قلب تو را پاره پاره کرد
اما به یاد کرب و بلا گریه می کنی
اصلاً خود تو کرب و بلای مجسّمی
وقتی برای خون خدا گریه می کنی
آب خوش از گلوی تو پایین نمی رود
با ناله های وا عطشا گریه می کنی
با یاد روزهای اسارت چه می کشی ؟
هر شب بدون چون و چرا گریه می کنی
با یاد زلفِ خونی سرهای نی سوار
هر صبح با نسیم صبا گریه می کنی
هفتاد و چند داغ شقایق
تنها تر ین غر یب دیار مد ینه بود
او مرد علم و زهد و وقار و سکینه بود
صد باب علم از کلماتش گشوده شد
در بین عالمان به خدا بی قرینه بود
این خا نواده نسل نجات و هدایتند
او نا خدای پنجمی این سفینه بود
نا ن آور همیشة هر کو دک یتیم
بر شانه های خستة او جای پینه بود
آتش گرفته باغ دلش از شراره ای
سهم امام خستة ما زهر کینه بود
همواره آسمان دلش رنگ لاله داشت
هفتاد و چند داغ شقایق به سینه بود
دشت نگاه او پُرِ گلهای اشک بود
یاد آور حکایت سقا و مشک بود
کبوتر غریب
باقر علوم عا لم ، عا لم آ ل پیمبر
غربت و مظلومیت رو ، برده ارث از بابا حیدر
دلش از غصه گرفته ، غم و دردش بی شماره
غیر اشک چشم خیسش ، دیگه همدمی نداره
از شرار زهر دشمن ، آب شده پیکر خسته ش
غیر آه دل نداره ، مرحمی دل شکسته ش
یه کبوتر غریبه ، بی سر و سامونه حالش
می خواد پر بگیره اما ، سنگ غم خورده به بالش
*
پسرم بیا کنارم ، که دیگه رفتنی ام من
بیا تا برات بگم از ، ظلم و کینه های دشمن
به خدا یادم نمی ره ، اون همه ماتم و آزار
دشنام و سنگهای کینه ، خنده های سر بازار
مونده بود به زیر نعلِِِِِِِِِِِِِ اسبها لاله های چیده
روی نیزه های بی رحم ، می دیدم سر بریده
