شب   شب قدراست قدرش را بدان                            دل تهی کن ناله سرکن نوحه خوان

  ضجّه زن   فریاد   کـــــن  توبه  نما                             از نقــا ب  تیــرگی     بیرون     بیا

پا ک  کن جان ودلت  را با خضوع                                 خا لصا نه گــوی  یارب با   خشوع

دست  خود  بالا  و استغا ثه  کن                                 روح وجان وقلــب   خود راتازه کن

  چون  تو  استغفــا رکردی  ودعا                                  می  شــوی   از   آتش  دوزخ  رها

قدر این  شب هست  قدر یک هزار                            ای   مسلمــــا ن  قدر او   نیکو بدار

گریه  کن  تا اشک  شو ید هرگناه                              خود رهــــا کن   ازبلا  یای    سیاه 

 ذکر   یارب   یاربت  پاکت    کند                                 برتر   از   اسمـــاء   وا فلاکت کند

یا  غیاث   المستغیثین  رابخـــوان                              دست کـــــن با لا به سوی آسمان

مژده ی  حق بنده  رابخشیدن است                           کار  بند ه قـــــدر او فهمیدن است

از ته   قلبت   ادا   کن    یامجیــــر                              تا نباشی  روز محشـــــر سر به زیر

 نا له   کن   الغوث الغو ثی  بگــــو                              تا  بگیــــــــر ی   زین تو سّل آبرو

هر چه  امشب  مــی توانی کن نماز                          چون  بُوَد  درهای حق سوی تو باز

عا شقـــــا نه  با صفا  قرآن   بخوان                             چشم   دل  را باز  کـــن از نور آن

آخر امشب یک شب نورانی  است                              وعده هایش وعده ای قر آنی است

گشته  نازل  امشب  این  قرآن  حق                            نور  بخشید ه  به  عالم چون فلق

  شب شب  داغ و عزای حیدر است                            آنــکه   همرا ه   ره    پیغمبر است

آنکه  معـــــروف  است  برشیر   خدا                             کــاتب   قرآن   دلیر      غز وه ها

آن  امــــــام   راستـــگویِ  راستین                              عامل  عدل  و  مسا وات   ویقین

صاحب   ایمان  و عشـــق و  اعتقاد                            دشمن    تکفیر  وشر ک و  ارتداد

یا علــــی   گو  تا  شفیع  تو شود                              حــق   پذیرا     و  سمیع تو  شود

یا علی  گو یا علی  چون کیمیاست                           خاک  تیره  یا  علی  گوید طلاست

یاعلی برغصّه ی دل مرهــــم است                             هر چه گویی یاعلی خیلی کم است

مـــا   علی   را  با محبت   دیده ایم                             بــا  صداقت  مکتبش  فهمیــده ایم

پهــــلوان  استـــوار    غزوه هاست                              با   یتیما ن  و  فقیـران   آ شنا  ست

شــــاه  دلسوزی که جانش  در بلا                                تــــا   بَرَد   بهریتیمـــــــــا نش غذا

آنـــــکه   در  بدر   و احد سرداربود                                  عــــادل  و دانا  و  خوشرفتار   بود

سینــــه اش   مملو  ز اندوه ِ  نفاق                               د ر  گـــلو یش  خا رها بی اشتیاق

نـــــاله ها یی  در  درون    چاه زد                                  ا ز غـــــم   امّت   گه   و  بیگاه زد

شــــاه امکانات بودی  وصله پوش                                  از برای شــــرع جانش در  خروش

گـــــر چه  شاه  درهم  ودینار بود                                    نزد  او  دنیا  ثقیف * و  خــواربود

او کــــه  شهر  علم را  دروازه بود                                   دردهـــایش  درد  بی اندا زه   بود

 آنکه پنهانی چو باران می گریست                               فــاش  گویم  مقتدای ما علی است

من کـــــی ام تا از علی گویم سخن                              خــاک  پای  مرکبش  بر چشم من

او   نخستین   یــــــا ور پیغمبراست                               از همه  یاران  پیغمبر  ســـــــَراست

اوبه جــــــای مصطفی باعشق خفت                            جز خدای مــــصطفی حرفی نگفت

جنگ    خندق   باعلـــــی شددرظفر                            دید  در  بــــد ر  واُحُد  صد هاخطر 

قصّه ی دست عقیل  وسیـــــــم داغ                              آتـش   سوزنده    و   ســوز چراغ،

عـــــد ل  را  شرمند ه  این  کارکرد                                فکـــرها ی   خفته  را   بید ارکرد

این قضــــــاوت کردنش درراه  حق                                  کــر د ه  وی رابر ولایت مستحق

همســـــــر   با نوی  پر مهر    جهان                            هم   عمـــــــوی خا تم     پیغمبران

کیست  جـــــــز  او تا حسن را آورد                              کیست   جز  او تا حسینــــی پروَرَد

کیست جز اوتاکه دختش زینب است                           بر  تمــــامی   شررها غالب است؟

عــــــــــدل  ا و بر فرق  او شمشیرزد                            ابن  ملجم   تیغ   بی    تا ثیـــر  زد

فزت  رب الکعبه گفت و زنده  شـد                              تا  ابد  تا بنده  و  پا ینـــــد ه     شد

گــــــرد ش  عا لم  زاحسان علیست                          کهکشا  ن  در  نور   ایمان  علیست

بی علـــــــی  نظم  زمانه درهم است                        ها، علــــی  نبض  تما م عالم است

قــــــد ر  با  قتل   علی   گرشد یکی                          یعنی   بنـگر تا  امامت  هست کی

ضربه ی   جهــــــــل   سیا ه روزگار                              و ز   ریای    نا   کثیــــن    نابکار

حق  نمــــا یا ن  شد علی جاویدکرد                          ظلم   رسوا ، دین  حق  تاییدکرد

یا علی   شــــــــــد    اعتبا  ر شیعیان                       نغمه ی  ا یمانی   پیر   و  جـــوان

ای   عزیزان     قـــــــدر را   باور کنیم                         با  عباد ت   لحظه ها  را سـر کنیم

از  خــــــدا  خواهیم با اخلاص جان                           با  علــی  با  شیم    هردور و زمان

از خـــــــدا  خواهیم  رفع دردو غم                               رفع  زجــر و قحطی وشرک و  الم

تا  به    اسلام     علـــــــی رونق دهد                         هم   ظفــــر بر  پیر و ا ن  حق دهد

نوجـــــــوا نا ن را دهد  عشق  وصفا                             هم  جــوا نان  را دهد  زهد   ووفا

جمله ی    مـــــــا  را  ببخشد برعلی                           قلب   مــا   سا زد   زایمان منجلی

خادمـــــــا ن   شیعه   را   بخشد ظفر                          دور  سازد   از  همه  درد  و خطــر

رهبـــــــری   را   با   ولایت مستدام                            هم  دهد  بر    کشو ر ا یرا ن دوام

دشمنا ن  را  هم کنــــــد رسوا وکور                            هم  د هد  تعجیل  در  وقت ظهور

خشکســــــا لی  را از این کشور  بَرَد                          هم  به  دشت خشک ما باران زند

ای  خد اا یران مــــا آ با د  کن                                       قلب مهدی رازایران شادکن                                               

ای خـــــدا ایران طرفدار علی است                          کن  فنا   کل   وهـابی صهیونیست

ا ی خدا   ای  خــــــا لق وربِّ عزیز                          بحر و   برّ ِ  خشک  را باران  بریز

ای خدا ای  جمله عــــدل  وعزّ ُ ونور                        یاوری  کن تا   کند   مهدی ظهور

ای خــــــدا  ای   آنکه   ما را یاوری                         کن   مــوفق    یا و ران    رهبری

ای  خدا  ای   آگه    از هـــر درد ما                          خـود  بده   درد   مریضان   راشفا

ای خــــــد ا  ای   قادر  وآگه  به کار                        د ولت    اسلا م   را   کن   پا یدار

                                                               الهی آمین

چشمم به غیر خون دلی مبتلا نداشت

این خانه بعد رفتن تو آشنا نداشت

زهرا یتیم شد غم بی مادری رسید

بی تو دل شکسته ی من هم نوا نداشت

خاک عزا به روی سرم ریختم ولی

خون گریه های دخترکت هم صدا نداشت

رفتی و در مزار تو دیدم که پیکرت

بر پای تا سرش کفنی جز عبا نداشت

بابا گرفته روضه و من گریه می کنم

در خانه ای که بعد نگاهت صفا نداشت

می گوید از من و تو و از پار? تنم

از تشنه ای که روی لبش جز دعا نداشت

شد رسم بعد تو که عبا را کفن کنند

اما برای قامت او کربلا نداشت

از بس که تیغ و نیزه تنش را گشوده است

گودال قتلگاه به جز بوریا نداشت

حسن لطیفی

چطوری دلت میاد بدون ما بری سفر

حالا که داری میری، پس ما دو تا رو هم ببر

نه قرارمون نبود، رفیق نیمه راه باشی

گفتی پا به پام می مونی ،تا یه تکیه گاه باشی

به دلم آتیش نزن، گریه ی بی صدا نکن

واسه زنده موندنم، زیر لبت دعا نکن

خیلی زود داری میری!، دخترمون سه ساله شه

نذا باغِ زندگیش، رنگِ گلای لاله شه

وقت کوچت ای پرستو، نمِ پاییزی می خوای!؟

بعد عمری زندگی، تازه ازم چیزی می خوای!؟

نگو دریای غمِ خدیجه ساحل نداره !

همه زندگیم فدات، عبام که قابل نداره !

کفنت رو قراره ازآسمونا بیارن

قراره فرشته ها حلوا و خرما بیارن

به جونم آتیش زده؛ حرفِ کفن-اسمِ عبا

یادتِ گفته بودم براتُ از کرببلا

یادتِ گفته بودم، ازیه غریبِ بی کفن

گفته بودم نوه مُ ؛ کرببلا سر می بُرن

سی هزارتا نامسلمون، نینوا می کشنش

با لبِ تشنه تو گودال بلا می کشنش

توی کربلا سرِ همین عبا بلوا میشه

سر غارتِ یه تیکه پیرهن دعوا میشه

وحید قاسمی

ای دوش تا دوش پیمبر تا همیشه

دین خدا را یار و یاور تا همیشه

ای همسر شایست? پیغمبر وحی

ای مادر زهرای اطهر تا همیشه

با بودنت زهرا به عالم فخر می کرد

از این که دارد چون تو مادر تا همیشه

اسلام ما با یاری تو پا گرفته

ای اولین اسلام آور تا همیشه

با بودن تو مصطفی دل گرم می شد

ای بر سر دین سایه گستر تا همیشه

از بی پسر بودن نریز ای با وفا اشک

زهرای تو نسلی ست برتر تا همیشه

تا فاطمه داری تو دیگر غم نداری

طوبای زهرا می دهد بر تا همیشه

با مرتضی شمشیر، پیغمبر اگر داشت

با بودن تو لحظه لحظه او سپر داشت

مهدی نظری

مادر میان بستر خود روضه می خواند

با اشک های کوثر خود روضه می خواند

نیّت نمود و شانه زد بر موی زهرا

با مویه های آخر خود روضه می خواند

او چند مدت رنگ نیلی خواب می دید

بر شاخ? نیلوفر خود روضه می خواند

خیره به در می شد و یا این که به دیوار

یا که به روی دختر خود؛ روضه می خواند

با روضه های کوچه، او از حال می رفت

با یاد یاس پرپر خود روضه می خواند

وقتی گریز روضه هایش کربلا بود

با نال? بغض آور خود روضه می خواند

مادر بزرگِ ماه های روی نیزه

بر کشته های بی سر خود روضه می خواند

بر پار? قلبش که زیر دست و پا ماند

بر پاره های پیکر خود روضه می خواند

اصلاً در عاشورا به عالم کرد رجعت

بر روی تل، بر منبر خود روضه می خواند

از غارت و آتش درون خیمه می گفت

می سوخت، با خاکستر خود روضه می خواند

زینب شبیه اوست، نه اصلاً خود اوست

یعنی برای معجر خود روضه می خواند

محسن حنیفی

سرلوح? ایمان و امان است خدیجه

سرمشق ره حق طلبان است خدیجه

بانوی حرم خان? وحی نبوی اوست

در چشم نبی گوهر جان است خدیجه

گنجینه پُر گوهر تقوا و شرافت

آئین? توحید نشان است خدیجه

سرچشم? فضل و کرم و بخشش و احسان

بر جمل? ایثارگران است خدیجه

سرسبزترین سرو سرافراز فضیلت

در فصل بهاران و خزان است خدیجه

در گلشن ارزند? توحید پرستی

چون کوثر جوشنده روان است خدیجه

گر فاطمه اش بانوی زن های بهشتی ست

نور دل گل های جنان است خدیجه

پیداست شب آخر عمرش، ز نگاهش

بر فاطم? خود نگران است خدیجه

در حسرت بی مادریِ فاطم? خویش

آزرده دل و اشک فشان است خدیجه

آمد کفن از سوی خداوند برایش

محبوب خداوند جهان است خدیجه

قدرش به خدا هیچ نیاید ز«وفائی»

زیرا که فراتر ز بیان است خدیجه

سید هاشم وفایی

بدم، مرا بـه پیمبـر ببخش یـا الله!

به اشک دیـد? حیدر ببخش یا الله!

تمام دار و نـدارم محبت زهراست

مرا بـه سـور? کوثـر ببخش یا الله!

به اشک چشم حسین و حسن قبولم کن

مرا بـه این دو بـرادر ببخش یا الله!

بـه درگـه تــو گنـاه مکـرر آوردم

مرا به عفـو مکـرر ببخش یــا الله!

ببر به کرب‌ و بـلا زائر حسینـم کن

به آن ضریح مطهر ببخش یـا الله!

به دست‌های علمدار کربلا سوگند

به حرمت علـی‌اکبر ببخش یـا الله!

به بانگ العطش نازدانه‌های حسین

به خون حنجر اصغر ببخش یا الله!

به سیدالشهـدا و به خـون حنجر او

که شد بریده ز خنجر ببخش یا الله!

به لحظه‌ای که سر نیزه گشت با زینب

سـر حسین، بـرابـر، ببـخش یا الله!

به خون میثم تمّار، جرم «میثم» را

به روی او تـو نیاور؛ ببـخش یا الله!

                                                                                                                                    غلامرضا سازگار

دلایل برتری امام علی (علیه السلام)بر ابوبکر از زبان خودشان

                 امام علی (علیه السلام  ) چگونه برتری خود بر ابوبکر در امر خلافت را بیان می نماید؟

 جواب: امام علی (علیه السلام) در بخشی از خطبه دوم نهج البلاغه شکایت خود را از نخستین مرحله خلافت بیان مى دارد و مى فرماید: «به خدا سوگند او ابوبکر" پیراهن خلافت را بر تن کرد در حالى که خوب مى دانست موقعیّت من در مسأله خلافت همچون محور سنگ آسیاست! (که بدون آن هرگز گردش نمى کند)» (اَما وَاللهِ لَقَدْ تَقَمَّصه(1  ) فُلان وَ اِنَّهُ لَیَعْلَمُ اَنَّ مَحَلّى مِنْها مَحَلُّ الْقُطْبِ مِنَ الرَّح(2  ).

بدون اشکال مرجع ضمیر «تَقَمَّصَها» خلافت است و تعبیر به «قمیص» (پیراهن) شاید اشاره به این نکته باشد که او از مسأله خلافت به عنوان پیراهنى براى پوشش و زینت خود بهره گرفت در حالى که این آسیاب عظیم، نیاز به محور نیرومندى دارد که نظام آن را در حرکت شدیدش حفظ کند و از انحراف باز دارد و در نوسانات و بحرانها، حافظ آن باشد و به نفع اسلام و مسلمین بچرخد. آرى خلافت پیراهن نیست; سنگ آسیاى گردنده جامعه استخلافت نیاز به محور دارد، نه این که کسى او را بر تن کند و پوشش خود قرار دهد. سپس دلیل روشنى براى این معنا ذکر مى کند که به هیچ وجه قابل انکار نیست، مى فرماید: «سیلهاى خروشان و چشمه هاى (علم و فضیلت) از دامنه کوهسار وجودم پیوسته جارى است و مرغ (دور پرواز اندیشه) به قلّه (وجود) من نمى رسد  » (یَنْحَدِرُ(3)عَنِّى السَّیْلُ، وَلا یَرْقى اِلَىَّ الطَّیْرُ  ).

وجود امام آگاه و بیدار و نیرومند و معصوم براى هر امّت، مایه آرامش و انواع برکات است. در ضمن، این تعبیر نشان مى دهد که هیچ کس را یاراى دستیابى به افکار بلند امام(علیه السلام) و اوج معرفت و کنه شخصیّت آن حضرت نیست و به اسرار وجود او جز پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) که استاد بزرگ آن حضرت بود و امامان معصوم، پى نمى برد

تعبیر به «یَنْحَدِرُ  فرود مى ریزد و پایین مى آید»، (وَلایرْقى بالا نمى رود  » که در دو جهت مختلف و در برابر هم قرار گرفته بیانگر نکته لطیف و ظریفى است و آن این که وجود امام، به کوه عظیمى تشبیه شده، که داراى قلّه بسیار مرتفعى است و طبیعت این گونه کوه ها و قلّه ها این است که نزولات آسمانى را در خود جاى مى دهد و سپس به صورت مستمر به روى زمینهاى گسترده و دشت ها جارى مى سازد و گل ها و گیاهان و درختان را بارور مى کند و از سوى دیگر هیچ پرنده دورپروازى، نمى تواند به آن راه یابد  .

این تشبیه اشاره به همان چیزى است که در قرآن مجید درباره نقش کوه ها در آرامش و آبادى زمین آمده: «وَ اَلْقى فِى الاَرْضِ رَواسِىَ اَنْ تَمِیْدَ بِکُمْ وَ اَنْهاراً وَ سُبُلا لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ  »; (خداوند در زمین، کوه هاى محکم و ثابتى افکند تا اضطراب و لرزش آن را نسبت به شما بگیرد و نهرهایى (به وسیله آنها) ایجاد کرد و راه هایى در آن قرار داد تا هدایت شوید ).(4)

آرى اگر شبکه کوه هاى عظیم نبودند فشار درونى زمین از یکسو و تأثیر جاذبه ماه و خورشید و جزر و مدّ پوسته زمین از سوى دیگر و فشار وزش طوفانها از سوى سوّم، آرامش را از انسانها مى گرفت و آبهایى که از آسمان نازل مى شد به صورت سیلاب عظیمى به دریاها مى ریخت و ذخیره آبى به صورت نهر و چشمه وجود نداشت  .

وجود امام آگاه و بیدار و نیرومند و معصوم براى هر امّت، مایه آرامش و انواع برکات است. در ضمن، این تعبیر نشان مى دهد که هیچ کس را یاراى دستیابى به افکار بلند امام(علیه السلام) و اوج معرفت و کنه شخصیّت آن حضرت نیست و به اسرار وجود او جز پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) که استاد بزرگ آن حضرت بود و امامان معصوم، پى نمى برد  .

هر کس از یاران و اصحاب و پیروانش به اندازه پیمانه وجود خویش از این اقیانوس بزرگ بهره مى گیرد بى آن که کرانه ها و ژرفاى آن بر کسى روشن باشد.(5  )

اگر شبکه کوه هاى عظیم نبودند فشار درونى زمین از یکسو و تأثیر جاذبه ماه و خورشید و جزر و مدّ پوسته زمین از سوى دیگر و فشار وزش طوفانها از سوى سوّم، آرامش را از انسانها مى گرفت و آبهایى که از آسمان نازل مى شد به صورت سیلاب عظیمى به دریاها مى ریخت و ذخیره آبى به صورت نهر و چشمه وجود نداشت

این نکته نیز قابل توجّه است که براى گردش سنگ آسیاب از وجود نهرها استفاده مى شود و این نهرها از کوه هاى عظیم سرچشمه مى گیرد، به علاوه سنگهاى آسیاب را از کوه ها جدا مى کنند و ممکن است تعبیر فوق، اشاره اى به همه این معانى باشد; یعنى هم محورم و هم سنگ آسیابم و هم نیروى محرّک آن، که چیزى جز علم و دانش سرشار نیست .

همچنین باید توجّه داشت که قلّه هاى کوه ها برکات آسمانى را به صورت برفها در خود جاى مى دهند و سپس به صورت تدریجى به زمین هاى تشنه مى فرستند و این مى تواند اشاره اى به قرب وجود على(علیه السلام) نسبت به سرچشمه وحى و بهره گیرى از دریاى بى کران وجود پیامبر(صلى الله علیه وآله) باشد.

بعضى از شارحان تعبیر به «سیل» در جمله بالا را اشاره به علم و دانش بیکران على(علیه السلام)دانسته اند که پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) در حدیث معروف: «اَنَا مَدینَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِىّ بابُها»(6) به آن اشاره فرموده است و نیز در تفسیر آیه: «قُلْ اَرَاَیْتُمْ اِنْ اَصْبَحَ ما?ُکُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأتیکُمْ بِماء مَعین»; (بگو به من خبر دهید اگر آبهاى شما در زمین فرو رود چه کسى مى تواند آب جارى در دسترس شما قرار دهد)،(7) از امام «على بن موسى الرّضا»(علیه السلام) مى خوانیم که: «ماء مَعین» را به علم امام تفسیر فرمودند.(8)

پی نوشت ها :

(1) . «تقمّص» از مادّه «قمیص» به معناى پیراهن است و «تَقَمَّصَ» به معناى «پیراهن بر تن کرد» مى باشد.

(2) . «الرّحى» به معناى سنگ آسیاب است. این ماده به صورت ناقص واوى و ناقص یابى هر دو استعمال شده است.

(3) . «ینحدر» از مادّه «اِنحدار» به معناى فرو ریختن و سرازیر شدن به صورت کثرت و زیادى است.

(4) . سوره نحل، آیه 11.

(5) . براى پى بردن به حقیقت تعبیرات امیرم?منان على(علیه السلام) و برترى بى چون و چرایش نسبت به تمام افراد امّت کافى است توضیحات فشرده اى که در مقدمه این کتاب درباره فضایل آن حضرت آمده است مورد مطالعه قرار گیرد.

(6) . براى آگاهى از اسناد این حدیث معروف در کتب اهل سنّت، به احقاق الحق، ج 5، ص 468 تا 501 مراجعه فرمایید.

(7) . سوره ملک، آیه 30.

(8) . تفسیر نورالثّقلین، ج 5، ص 386 ـ این تفسیر منافات با تفسیر ظاهرى آن به آب جارى ندارد و همچنین تفسیر دیگرى که در بعضى روایات آمده که ماء معین به اصل وجود امام تفسیر شده است چرا که همه این معانى مى تواند در مفهوم آیه جمع باشد.

منبع: پیام امام علی (علیه السلام) ، جلد 1، آیت الله مکارم شیرازی

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
اونی که زود میرنجه زود میره، زود هم برمیگرده. ولی اونی که دیر میرنجه دیر میره، اما دیگه برنمیگرده ...

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
رنج را نباید امتداد داد باید مثل یک چاقو که چیزها را می‏بره و از میانشون می‏گذره از بعضی آدم‏ها بگذری و برای همیشه قائله رنج آور را تمام کنی.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
بزرگ‌ترین مصیبت برای یک انسان اینه که نه سواد کافی برای حرف زدن داشته‌باشه نه شعور لازم برای خاموش ماندن.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
مهم نیست که چه اندازه می بخشیم بلکه مهم اینه که در بخشایش ما چه مقدار عشق وجود داره.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
شاید کسی که روزی با تو خندیده رو از یاد ببری، اما هرگز اونی رو که با تو اشک ریخته، فراموش نکنی.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
توانایی عشق ورزیدن؛ بزرگ‌ترین هنر دنیاست.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
از درد های کوچیکه که آدم می ناله؛ ولی وقتی ضربه سهمگین باشه، لال می شه.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
اگر بتونی دیگری را همونطور که هست بپذیری و هنوز عاشقش باشی؛ عشق تو کاملا واقعیه.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
همیشه وقتی گریه می کنی اونی که آرومت میکنه دوستت داره اما اونی که با تو گریه میکنه عاشقته.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی
کسی که دوستت داره، همش نگرانته. به خاطر همین بیشتر از اینکه بگه دوستت دارم میگه مواظب خودت باش.


و بالاخره خواهی فهمید که :

همیشه یک ذره حقیقت پشت هر"فقط یه شوخی بود" هست.

یک کم کنجکاوی پشت "همین طوری پرسیدم" هست.

قدری احساسات پشت "به من چه اصلا" هست.

مقداری خرد پشت "چه میدونم" هست.

و اندکی درد پشت "اشکالی نداره" هست.